Σήμερα αποφάσισα να διαβάσω τι έγινε στο φινάλε του How I Met Your Mother αντί να περιμένω να το δω το βράδυ με την ησυχία μου και πατατάκια. Είναι κάτι που φυσικά δε συνηθίζω, και δείχνει πόσο με έχει εκνευρίσει αυτή η σειρά τα τελευταία χρόνια. Διάβασα για το τέλος, που είναι απαίσιο, και ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Υπό αυτές τις συνθήκες μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι το επεισόδιο τελικά ήταν καλό. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τους λόγους. (ακολουθούν σπόιλερ)
Πιστεύω ότι δεν είναι σημαντικό το ερώτημα «τι ήθελε να πει η σειρά». Ως θεατές κάνουμε συχνά αυτό το λάθος. Δεν μπορεί μια σειρά να είναι για ένα ένα πράγμα, ειδικά μια κωμωδία. Πρέπει να ζητάμε άλλα στοιχεία, όπως ανάπτυξη χαρακτήρων, συνέπεια, και κυρίως χιούμορ. Αυτά είναι που έλειπαν στο δεύτερο μισό της σειράς, και γι αυτό μας εκνεύριζε όλο και περισσότερο. Όμως δεν πειράζει που τελικά το θέμα δεν ήταν το πώς γνώρισε ο Τεντ την μητέρα. Ήταν για έναν αθεράπευτα ρομαντικό και το δράμα του, αλλά και για τέσσερις ή πέντε φίλους που ενηλικιώνονται.
Αυτό που κάνει ενδιαφέρον το επεισόδιο είναι το ότι δίνει μεγάλο βάρος στη σχέση των φίλων αφού εκείνοι αποκτούν οικογένεια και απομακρύνονται. Ήταν συγκινητικό ακόμα και για εμένα που έχω φτάσει να σιχαίνομαι όλους τους χαρακτήρες. Όμως πρέπει να έχεις καρδιά από πέτρα για να μη συγκινηθείς με την φατσούλα της ετοιμόγεννης Λίλι (Άλισον Χάνιγκαν) να κλαίει για τη φίλη της, μεταμφιεσμένη σε λευκή φάλαινα, στο άδειο διαμέρισμα. Με απόλυτη συνέπεια στον χαρακτήρα της η Ρόμπιν ήταν εκείνη που απομακρύνθηκε από την παρέα και ράγισε την καρδιά της φιλενάδας της.
Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι ήταν μεγάλο λάθος να τοποθετήσουν ολόκληρη την ένατη σαιζόν στο Σαββατοκύριακο του γάμου του Μπάρνι με τη Ρόμπιν, και απέτυχαν πλήρως να το δικαιολογήσουν. Το διαζύγιο του ζευγαριού ήρθε βιαστικά, ήταν αληθοφανές και καθόλου στενάχωρο – αυτό ήταν αποτυχία για τη σειρά που προσπάθησε τόσο να μας πείσει ότι επρόκειτο για ταιριαστό ζευγάρι.
Αντίθετα η μεγαλύτερη επιτυχία της ένατης σαιζόν ήταν η μητέρα. Η Κριστίν Μιλιότι ήταν γλυκιά, ανοιχτόκαρδη και καθόλου μελοδραματική. Η τέλεια γυναίκα – όχι για τον Τεντ, γενικά. Η καλύτερη σκηνή του επεισοδίου ήταν εκείνη όπου η Τρέισι (μάθαμε το όνομα της μητέρας) τρέχει με το νυφικό στο μπαρ για να βγάλει μια φωτογραφία τους φίλους. Κάτι λέει το γεγονός ότι ο μοναδικός άνθρωπος που θα ήθελα στην παρέα μου είναι η εκείνη. Και πήγαν και την σκότωσαν.
Η σκηνή της γνωριμίας με τον Τεντ ήταν αναπάντεχα όμορφη. Καλογραμμένος διάλογος κάτω από την κίτρινη ομπρέλα, με εμφανή χημεία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Κάπου εκεί θα έπρεπε να έχει τελειώσει το έργο. Ήταν σαφέστατα λάθος να σκοτώσουν τη μητέρα και να στείλουν τον Τεντ να κυνηγήσει την Ρόμπιν, για πολλούς λόγους. Ίσως φαινόταν σαν καλή ιδέα όταν ξεκινούσαν πριν από εννέα χρόνια. Τότε προφανώς δεν περίμεναν ότι η σειρά θα τραβήξει τόσο πολύ και θα πάρει τόσες διαφορετικές κατευθύνσεις. Τώρα μοιάζει το λιγότερο αχρείαστο.
Μια που ανέφερα τόσα αρνητικά, ας πω άλλο ένα. Ο Μπάρνι. Κόπιασαν να του δώσουν μια κάποια ανάπτυξη από τότε που αποφάσισε να διεκδικήσει την Ρόμπιν. Μέσα σε λίγη ώρα επέστρεψε στον παλιό του εαυτό, και στη συνέχεια έγινε πατέρας από μια ανώνυμη σύντροφο. Ακούω μεγάλα παράπονα για την ιστορία του, όμως προσωπικά δε με ενόχλησε. Δεν πίστεψα ποτέ στον Μπάρνι ως χαρακτήρα. Ήταν μόνιμα ο πιο κακογραμμένος χαρακτήρας της σειράς.
Τελικά αν εξαιρέσεις τα τελευταία λεπτά, το τελευταίο επεισόδιο του How I Met Your Mother ήταν αξιοπρεπές. Είχε γρήγορο ρυθμό χωρίς να είναι βιαστικό, είπε ό,τι ήθελε να πει χωρίς κόλπα και υπεκφυγές. Έβγαλε συναίσθημα και δικαίωσε τους χαρακτήρες.
Αλλά ίσως απλά να χαίρομαι που τελείωσε αυτό το μαρτύριο.
The post Τελείωσε το How I Met Your Mother appeared first on Couchpotato.gr.